O książce: 2006 / Trójka żywych trupów, zmieszana z grupą urlopowiczów w austriackim pensjonacie, próbuje wrócić do prawdziwego życia. Nowa powieść laureatki Nagrody Nobla Elfriede Jelinek jest wyrazistym uzupełnieniem tej barokowej alegorii – tańca śmierci „Opiekum się zmarłymi, a wszyscy głaszczą i drapią moje słodkie, miłe słowa, ale to nie ożywia zmarłych. …” Elfriede Jelinek za swoje główne dzieło uważa powieść „Dzieci umarłych”, ponieważ jest przekonana, że ​​ideologia faszyzmu, jego autorytarne i duchowe dziedzictwo jest wciąż żywe w Austrii, co umiejętnie pokazuje w książce . Powieść powstała dziesięć lat temu, ale pozostaje niedościgniona nawet przez samą Elfriede Jelinek. Według krytyczki Iris Radish „Jelinek skomponowała swój austriacki epos. To najbardziej radykalna twórczość pisarza pod względem tematycznej gigantomanii i wściekłości językowej destrukcji”. Jelinek rozbija utarte połączenia znaczeń, łączy fragmenty w nowy sposób, a w procesie rozszczepiania i syntezy uwalnia się pewna energia jądrowa. Jelinek opanowała plazmę języka, gotuje magiczny napar niczym wiedźma, a w tej czarodziejstwie nie ma sobie równych we współczesnej literaturze. Jeśli Michaił Bułhakow w „Mistrze i Małgorzacie” spuszcza na Moskwę całą bandę złych duchów, aby wyrównać rachunki ze swoimi wrogami, to mniej więcej to samo robi Elfriede Jelinek z pomocą umarłych, którzy zmartwychwstają, przechodząc do cudzych ciał ciała. Jelinek w osobie swoich bohaterów dokonuje aktu zemsty za pokolenie swoich rodziców. Pisze z perspektywy niepomszczonych umarłych. Nie bez powodu tytuł powieści „Dzieci umarłych” dzieli się na dwa znaczenia: „Dzieci to powieść umarłych” Tatiana Nabatnikowa